با سلام و احترام
من معمولا آدمی هستم که دقیقه 90 تصمیم میگیرم چی کار کنم. واسه همین دقیقا برام مشخص نبود که چیکاره میخوام بشم البته از شغل معلمی خوشم می آمد.
تا این که مدرک دیپلمم را در رشته تجربی گرفتم و امتحان کنکورم را هم دادم و همزمان با آن به اسرار مادرم در آزمون ورودی حوزه هم شرکت کردم(بدون این که آشنایی با آن داشته باشم وحتی نمیدانستم حوزه با این ه نوشته میشود یا این ح). البته با مادرم شرط گذاشتم که اگه خوشم نیامد ادامه ندهم و او هم قبول کرد.
سرانجام جزء ذخیره ها قبول شدم.بعد از گذشت یک ترم تازه فهمیدم در چه جای معنوی ومقدسی قرار گرفته ام از آن به بعد حوزه شد برای من محل تحول و تغییرات بسیار جدی تا جایی که شعری در این باره سرودم و در شعرم حوزه علمیه را بهشت دنیا معرفی کردم:

دل در کلاسی پر ز نور ،این را روایت میکند
سلول هایی تیره را ،این جا هدایت میکند
نورت کند هر یک نظر ،خورشید معنایت کند
از خود نگویم من که من ،از خود شکایت میکند
ساحل چه منت قطره را، او مست امواجی شده
دریای بی پهنا که بر ،ساحل کفایت میکند
ترسی به خلوت گشتنت، ناید به دل با صاحبت
قرص است دل ها زان که خود،از تو حمایت میکند
گویم بهشتی در جهان ،کمتر نچرخد این زبان
دانم همی عشقت بسی، قارون گدایت میکند
  
و دوبیتی اخیرم:
بهشتی دل در آن بگذاشت پایش
که خود را جا نهاده لابه لایش
نخوانیدم دگر سرباز مهدی
کنم من با کنیزی جا به جایش

[و این جا بود که نقطه تحول زندگی ام رقم خورد و چیز های مهمی در این مکان مقدس به دست آوردم که حاضر نیستم ونخواهم بود با دنیا عوض کنم.]
یا علی