اگر کسی توفیق انتساب به ائمه(علیهم السلام) را پیدا کرد، باید از این بابت، شکر گذار خداوند و امام زمانش باشد و به شکرانه این نعمتبزرگ، رفتارش را با مردم_اعم ار خوب و بد_ نیک و شایسته قرار دهد و بداند که بد بودن اعمال بعضی افراد، ملاکِ جواز بد رفتاری با ایشان نیست. امام صادق(علیه السلام) چنین فرموده اند:

    همانا خدای عزّ وجلّ هیچ پیامبری را مبعوث نکرد جز به راستگویی وامانت داری نسبت به نیکو کار وبدکار.

  ظاهراٌ مراد حضرت این است که این امر، در شریعت همه ی پیامبران الهی، به عنوان یک وظیفه عمومی وجود داشته است چنان که مرحوم علامه مجلسی فرموده اند: تعبیر«فاجر و بدکار» در این حدیث شریف، شامل کافر هم میشود و به همین دلیل، خیانت در ودایع و امانت های کفّار و فجّار جایز نباشد، چگونه می توان پذیرفت که یک فرد منسوب به امام زمان(عجل الله تعالی فرجه) در نحوه سلوک خود با مومنان_بخصوص در معاملات_ رعایت صداقت و امانت را نکند اما همچنان خود را خدمتگذار مولایش بداند؟!

  نتیجه ی بسیار مهمی که میگیریم، این است که شیفتگان خدمتگذاری به امام زمان(عجل الله تعالی فرجه) ،لازم نیست راه دوری بروندو طریق خدمتگذاری را از این طرف وآن طرف جست و جو کنند، هر مومنی میتواند از راههای متعددی به انجام این عبادت مهم، موفق شود. کافیست در زندگی خود، نوع رفتارش را با دیگرلن باصداقت وامانت داریِ کامل همراه کند و وظایفِ شرعی خود را نسبت به دوست وهمسایه و پدر و مادر و همسر و فرزندان و خویشان و … به نیتِ خدمت به امامش انجام دهد. این نیت، یک امر ساختگی و عبث نیست بلکه اگر شخص مومن، معرفت و تفقّه کافی در دین خود داشته باشد، میتواند کوچکترین کارهایش را حقیقتاُ در قالب خدمتگذاری به امامش انجام دهد.

منبأ: کتاب پیمان غدیر بیعت با مهدی(عجل الله تعالی فرجه)،دکتر سید محمد بنی هاشمی، صفحه 120و121