معنی “واسطه فیض بودن"و”حاضرِ غایب بودن”

برای روشن شدن معنای واسطه فیض بودن و حاضرِ غایب بودنِ امام زمان(عجل الله تعالی فرجه) ،میتوان از این مثال استفاده کرد:

شما “من” و”تن” خود را در نظر بگیرید،چه کسی صحبت می کند؟مسلماً “من“،اما ا ز زبان وصوت کمک می گیرد.چه کسی میبیند؟”من“، اما از طریق چشم.

آن که همه کاره است، یعنی میبیند ومیشنود وراه میرود و قلبش تپش دارد، “من” یا نفس انسان است. اگر من نباشد ، قلب انسان هم تپش ندارد، اما آیا این “من“، حاضر است یا غایب؟ “من“، «حاضرِ غایب» است،به اعتبار دیگر از همه اعضای بدن در خود بدن،”حاضرتر” است، اما برای شما وحس شما بدن “ظاهر” است. پس “من” و”تنِ“شما، در  کنار هم اند ولی در عرض هم نیستند، بلکه در طول یکدیگر اند. یعنی “منِ“شما فوق “تنِ” شماست و از نظر وجودی بالای تن قرار دارد. پس درجه وجودیِ موجود غایب همیشه از عالم غیب بالا تر است ، همچنین عالم غیب در ماده، از خود ماده حاضر تر است.مثل حضور فعال من شما در چشم و گوش شما، که عملا اوست که می بیند،منتها از طریق چشم شما.و… ،اما آن که در صحنه”حاضر” است، “من” شماست.”من” شما در همه جای تن شما حاضر است اما چون مجرد است ، محدود به بد نیست.

      وقتی میگوییم منِ شما واسطه بین تنِ شما وعالم اعلی است، به این معناست که اولا:من در مرتبه وجودی بالاتری است و لذا«غایب» است، چون مرتبه اش بالاتر است. ثانیاً؛ تمام مرتبه مادون در قبضه آن واسطه فیض قرار دارد.

منبع:مبانی معرفتی مهدویت،اصغر طاهرزاده، صفحه 24و25